|
Türk Milleti'nin bugünkü tablosu iç açıcı bir görüntüye sahip değildir. Kültürel yapımızda alabildiğince tahribata uğramışız, sosyal yapımız çelişkileri derinleştirerek kuşaklar ve dilimler arasında çatışmalar yaratacak şekilde değişmektedir. İslâmî ve insanî yaklaşımların yerini süratle maddî menfaat ilişkileri almaktadır. "Cemiyetçi toplum" anlayışımız yerini, "ferdiyetçi" yapılaşmaya bırakmakta ve yanındaki düşeni kaldırmaya teşebbüs etmeden gemisini kurtarmanın telaşı içinde bir koşturmaca sürüp gitmektedir. İslâmî ölçülere uygun olarak ticaret yapmak ve iş takip etmek isteyen insanlar adeta vebalı gibi tecrit edilmektedir; bu durumdakiler kamu hizmetlerinden yararlanmak istediğinde -istisnaları elbette tenzih ederek söylüyorum- rüşvet istenemediği ve buna meydan vermediği için en tabiî hakkına kavuşturulmuyor. Bir yanda "Sultan Sofralarında kahkahalar yükselirken, diğer tarafta ilaç parası bulamadığı için ölenler ve böbreğini satılığa çıkaranlar hâlâ varlığını sürdürüyor... Hülâsa, düzen kendi anlayışı içinde öyle bir çark kurmuş ki gayri meşru tutum ve davranışlar "meşru" zeminde bile çarkın dişlileri oluyor ve taşları arasında vicdanları, İslâmî-insanî değer yargılarını, hak ve hakikatleri insafsızca eziyor ve öğütmeye devam ediyor...
Bu çarpık, bize yabancı, bizi biz yapan değerlerimizi inkâr ve tahrip edici tablo süratle değişmelidir. Milletimiz üzerindeki ölü toprağını silkip atması, diri ve canlı bir ayağa kalkışı gerçekleştirmesi için bir an evvel asli hüviyetine kavuşması gerekir: Fikirde, fiilde davranış ve yaşama tarzında ölçü eksiksiz olarak İSLAM olmalıdır. İslâm, hayatının her safhasında "mutlak belirleyici" rolünü almalı ve istikameti tayin edici ibre olma vasfını kazanmalıdır.
İşe bir yerlerden başlamalı ve kendi kimliğimize kavuşma sürecini başlatmalıyız. Bu sürecin her cephede ve bütünüyle başlatılması bugün için mümkün görünmüyor. Çünkü bu düzenin dişlilerini monte eden ustalar çarkın böyle dönmesini istiyorlar. Ve bundan yararlanarak varlıklarını sürdürüyorlar. Haliyle çarkın durması ve geriye döndürülmesi işlerine gelmeyecektir. Bu itibarla öze dönüş için çarkçı başından birşey beklemiyoruz. Onun yapmasını isteyeceğimiz çalışmalar açısından teklif ve tedbirlerle ilgili düşüncelerimizi bugün mahfuz tutuyoruz. Ancak, inandığı değerleri bu çarkın taşları arasında ezilen insanlar olarak biz, işe bir yerden başlamak zorundayız. Maksat, niyet ve emelleri İslâmî olan ulvi bir gayenin tahakkuku için yola çıkma cehdini gösterecek dermanı kendinde bulan insanlar, öncelikle bunlar, kendi çarklarının istikametini ve bu çarkın imal ettiği ürünlerin kalitesini gözden geçirmelidir. Tuvalin önünde bulunduğu noktadan perspektifi yakalamaya çalışan ve temaşa ettiği manzarayla bütünleşmek için bütün benliğiyle konsantre olan ressam gibi; önce iyi bir bakış noktası bulmalı, sonra bütün ruhi ve bedeni varlığımızla tuvalimize eğilmeliyiz.
Tuvalimize geçirmek istediğimiz manzara bütün ihtişamı ve güzelliğiyle İSLÂM'dır. Perspektifimizi "Ehl-i Sünnet V'el-Cemaat" noktasında yakalayacağız... Ve fırçamızı buladıgımız renklerde ölçü yine İslâm'ın sınırladığı ve belirlediği ölçü olacaktır; ne eksik ne de fazla, ifrattan ve tefritten uzak, sade ve hakiki müslümanlık renklerimizin belirleyici vasfının temeli olmalıdır. Kur'an, Hadis, İcma-ı ümmet ve Kıyas-ı fukaha da Ehl-i Sünnet akidesi ve bunu renklendirmek, kokulandırmak için yaradılışımızın hikmetlerine uygun ve İslâm'ın sınırlarını çizdiği ölçüler içinde millî ve milliyetçi motifler...
Bu manzarayı önce kendi kalbimizdeki tuvale geçirmeliyiz. Bu hem fert planında, hem de İslâmî bir çizgi üzerinde cemaatleşen gruplar açısından böyle olmalıdır. Sınırlarını Ehl-i Sünnet yolunun çizdiği bir bakış açısı ortak ve odak noktamız olmalıdır. Dışımızdakilerden önce iman ve itikatte ortak olan insanlar olarak kendimize sormalıyız: "Ben Cenab-ı Rabb'ül âleminin -elest-i bi rabbiküm- (Ben Rabbiniz değil miyim?) diye verdiğimiz sözümüz üzerinde miyiz? "Bu söz üzerindeysek bunu fiilimizle de tasdik ediyor muyuz? Yani özümüz ile sözümüz tam olarak uyum içinde midir? Bunları gözden geçirip İslâmî tavrımızı belirginleştirmek ve yaşamak gerekecektir.
Kendi iç dünyamızdaki seferi bitirdikten sonra "cemaatleşme" ve "cemiyetleşme" yolundaki çabalara başlayabiliriz. Ancak; "Cemaatleşme" şuurundan hareket ederken "kapalı cemaat" oluşturarak toplumdan tecrit edilmemeye de dikkat etmeliyiz. Belki bugün için yaşamıyor olanlar, yarınlarda daha ileri saflarda, İslâm’ı savunacak noktaya gelebilirler. İnananların kendi iç bünyesine yapacağı toparlanma ve müspet ilişkiler, onları toplumdan soyutlamamalıdır. "Halk içinde Hakk'la beraber olma" ölçüsünü bulmalıyız.
İnananlar, önce bunlar, kendi inandıklarını bütün sadeliğiyle AMA KESİN OLARAK TAVİZSİZ yaşama prensibine ulaşmalıdır. Düzenin değer yargılarını esas alarak itibar sağlamaya ve inandıklarını bu yolla yaymaya çalışanlar yalnızca düzenle bütünleşme sonucunu elde edebilirler, ondan ötesine geçemezler. Halbuki esas olan suyun içinde gitmek değil, suyun yönünü değiştirmektir. Bunun için de önce hızla akan suyun belirli noktalarına sağlam taşlar koymalı ve bendler oluşturmalıyız ki, suyun hızı kesilsin ve istenilen tarafa akması sağlanabilsin. İman ve inanç odaklarında girdaplar oluşturalım ve inananların birliğine giden yolları tıkayan olumsuzlukları elbirliği ile kaldıralım.
Bu birliğin öncelikle genç ve dinamik unsurlarca sağlanabilmesi elbette şayan-ı tercihtir. Müslüman Türk Gençliği, heyecanını kullanacağı ve neticelerini göreceği bir ortama mutlaka ulaştırılmalıdır. Ulaşılan bu heyecan hiç bir kesintiye uğramadan devam etmelidir.
YARININ İSLÂM İMAN VE İNANCIYLA TEMELLENDİRİLMİŞ MEDENİYETİNİ KURMADA TÜRK GENÇLİĞİ YORULMA BİLMEZ BİR MÜCADELEYE DOĞRU YÜRÜMELİDİR...
Halit ACAR
İl Bşk Yrd...
|
